بوی سیب...

ای سیب سرخ چرخ زنان در مسیر رود

                                                          تا به من برسی
                                                                           
                                                                                    یک شهر عاشقت شده اند...

 

 

روزی امام حسن و امام حسین‏ علیهماالسلام به حضور پیامبر رسیدند،در حالی که جبرئیل هم ‏نزد رسول خدا بود.این دو عزیز،جبرئیل را به‏«دحیه کلبی‏»تشبیه کرده ودور او می‏چرخیدند. جبرئیل هم چیزی در دست داشت و اشاره می‏کرد. دیدند که در دست‏ جبرئیل یک سیب،یک گلابی و یک انار است.آنها را به‏«حسنین‏»داد. آن دو خوشحال‏ شدند و با شتاب نزد پیامبر دویدند.پیامبر آنها را گرفت و بویید و فرمود:ببرید نزد پدر ومادرتان. آن دو نیز چنان کردند. میوه ‏ها را نخوردند تا آنکه پیامبر صلی الله علیه و آله هم نزد آنان رفت وهمگی ازآنهاخوردند،ولی هر چه می‏خوردند،میوه ‏ها باز باقی بود.تا آنکه پیامبر از دنیارفت. امام حسین‏ علیه السلام نقل می‏کند که در ایام حیات مادرمان فاطمه‏ سلام الله علیها تغییری در میوه ‏هاپیش نیامد،تا آنکه فاطمه از دنیا رفت،انار ناپدید شد و سیب و گلابی مانده بود.با شهادت‏ علی‏ علیه السلام گلابی هم ناپدید شد و سیب به همان حالت باقی ماند. امام حسن‏ علیه السلام مسموم وشهید شد و سیب همچنان باقی بود تا روزی که(در کربلا)آب را به روی ما بستند.من‏ هر گاه تشنه می‏شدم آن را می‏بوییدم،سوز عطش من تسکین می‏یافت.چون تشنگی‏ ام شدت یافت،بر آن دندان زدم و دیگر یقین به مرگ پیدا کرده بودم. امام سجاد علیه السلام می‏فرماید:این سخن را پدرم یک ساعت قبل از شهادتش فرمود.چون ‏شهید شد، بوی سیب در قتلگاه به مشام می‏رسید.دنبال آن گشتیم و اثری از سیب نبود،ولی بوی آن پس از حسین علیه السلام باقی بود.قبر حسین را زیارت کردم و دیدم بوی آن سیب‏ از قبر او به مشام می‏رسد.پس هر یک از شیعیان ما که زیارت می ‏کنند،اگر بخواهند آن را بشنوند،هنگام سحر در پی زیارت بروند،که اگر مخلص باشند،بوی آن سیب را استشمام‏ می‏کنند.
(ابن شهرآشوب، المناقب، ج3، ص 391)