منتخب تصاویر برتر مسابقه سوگواره ملی هلال سرخ بخش عکاسی...

عکس برتر و رتبه اول بخش اصلی دوربین حرفه ای

عکاس: مریم رسولی براردهی (استان مازندران_ساری)

 

رتبه دوم بخش اصلی دوربین حرفه ای 

عکاس : سید علی حسینی فر (استان خراسان رضوی _سبزوار)

برگزیده بخش جنبی دوربین گوشی همراه

عکاس: صبیه خلج (استان قــــــم)

رتبه سوم بخش اصلی دوربین حرفه ای 

عکاس : عطا رنجبر زیدانلو (استان خراسان رضوی قوچان)

رتبه سوم بخش اصلی دوربین حرفه ای 

عکاس:جاوید خدمتی (استان اردبیل)

متن برگزیده اول سوگواره ملی هلال سرخ بخش دلنوشته...

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ...

تو شأنِ نـزولِ حروفِ مقطعـه قرآنی...

و گودی قتلگـاه محلِّ نزولِ دفعی کرب وبلا بود؛

و قرآنی که ۷۲ سوره داشت!

سوره ای را حَرف حَـرف کردند و بر پهنـای دَشت مکتـــــــــوبَش!
کنارِ سـوره ی قمر آن کمرِ خورشیـد شکست، آنجا بـود فهمیدم مُصحَفِ کربلا چند جز دارد!
و چشـمانِ عبـاس آیاتی بود که از کربلا تا کوفـه کِشـان کِشـان تحریف می شد؛
او که هِجـای بلنـــــد قآمتـش کنار علقمـه هِجای کوتـاه شد...
وعبـاس آیـه ی اَمَّن یُّجیبُ بچه های عطشـان حرم بود و در عُقبـا سقّای جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ است...
امّا کربلا سوره ای داشت کوچکتر از کوثـر که ظهرِ عاشورا از حنجرش خون جوشید.
 و بر هَل مِن ناصر یَنصُرنی -حسین عَلَیهِ السّلام رسالتی بود که با علی اصغر ابلاغ شد؛
 او که فقط شش ماه از نـزولش می گذشت!
وشبِ عاشـورا،شبِ قـدر بود؛
وانصـارِ تو که مهاجـران از خود بودند بهتر از آن ها که بیعت رضوان کردند، هستی خود را مبایعـه کردند!
 واصحابـت سوره های مکّی و مدَنی که عصرِ عاشـورا با خط کوفی بر زمین نقـش شدند..
اما زینـب...زینـب...زینـب...
صـبر هم عاجـز است از این که مُترادفَش باشد!
او که عصرِ عاشورا شده بود تفسیـر وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ؛
او که امین الله علی علیه السّلام با اذان در گوشش خوانده بود صَابِرَةً عَلَى نُزُولِ بَلائِک!
 او که به ایّوب گفته بود إِنَّکَ لَنْ تَسْتَطِیعَ مَعِیَ صَبْراً...
وشارحِ اعظم قرآن ناطق بود از کربلا تا شام و از شام تا
 مدینـه ی تاریـخ او که الاّ جَمیلاً ندیده بود،
آیه برائــــــت می خواند برای آن ها که سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ را به سُخره گرفته بودند؛
او حافظ سوره ی ۷۳ ام کربلا یعنی زین العابدین بود وبار ها سپـرِ امام زمانش!
امّا رقیـــه به بِسْمِ اللَّهِ که رسیـد صَدَقَ الله را گفت...
جای بِسْمِ اللَّهِ بالای سـوره و جای سرت بالای نـی؟!
ای سـوره ی نازل شده بر قامتِ نی! اما نیـزه را لَّرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُّتَصَدِّعًا...
و شبی  تنـور رَحلِ قرآن شد!
  قرآنی که پیامبر بوسیده بود و بر بلندی گهواره گذاشته بود به گـــــــودی انداختند؛
و برگ هایش را زیر سمّ اسبان صحّــــــتافی کردند و از آن روز حسیــــــن مُصحفِ عشق است...
از شهرتِ قرآن های کوفی سخن نگویید که قرآن را بی جلد رها کردند.
 تا صدای قرآنِ ناطق بلنـد نشود بر لبانش با نی نواخت!

در قتلگاه به هُمْ رَاکِعُونَ نه در حالِ سجده آیه زکّات را از قرآن خط زد و روضـه انگشت وانگشتـر جاودانه شد...

و قرآنی که مهجـور نمانـد امّا محجــــــور شد!!

 خواندنِ روضـه هایت ختمِ قرآن است

و حالا ارمنـی ها هم تاسـوعا ختمِ سوره قمـر می گیرند!

 «وَ فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ

   صَدَقَ اللهُ العلی العَظیم»

نگارنده برگزیده رتبه اول متن بلند سعیده شریف طبع از خوزستان (آبادان)

سفر عشق...

آنقدر عاشقانه نامش را دوست داشت که تولد هر دختری را مژده می دادند او را فاطمه نام می نهاد.محبّت این دختر در دل امام علیه السلام منزل گرفته بود، همیشه در کنار پدر می نشست و دم به دم ماننداو را می بوسید، و شبها در آغوش مهرش به خواب می رفت...پس چون امام عزم حرکت کرد تمام فاطمه هایش را با خود برد و رقیه را...
اینجا کربلا به ساعت خون، وقتی آسمان فتح شد به خون های سرخ کاروانیان و دستان جنون شیطان آتش بر خیمه ها گشود ..آسمان و زمین خون می گریست و سه ساله دخترکی در شام سرخ روز دهم بی تاب و بی قرارِ نوازش های دستان پدر به این سو و آن سوی خیمه هادر میان شعله های آتش می شتافت و سرانجام در بند اسارت گرفتار آمد و از هوش رفت...
و چون از خواب برخاست،خود را در آغوش عمه اش دید؛ زینب (سلام الله علیه) بیاد آورد شب عاشورا را آنسان که امام (علیه‏ السلام) او را به صبر دعوت کرد و فرمود: «خواهرانم ام کلثوم و زینب! رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید و به یاد داشته باشید هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید و خویشتن‌دار باشید.»پس رقیه را که درد هجران کشیده، گرسنگی و تشنگی ها آزموده، تازیانه خورده و رنج سفر و داغ پدر و برادر دیده، را در آغوش کشید و گفت آرام باش دخترم که باید بر بالای شتر برهنه راه درازی بپیماییم...

اینجا خرابه ی شام روز پنجم ماه صفر سال 61 دخترک بعد از شهادت پدر تمام شبانه روز با گریه هایش دل های کاروان اسرا را محزون تر میساخت و پیوسته از احوال پدر می پرسید و گریه می کرد می گفت «أیْنَ أبی وَ والدی وَ الْمُحامی عَنّی».
آن شب هم با حالت پریشانی از خواب بیدار شد و گفت: فَبَک وَ تَقُول: وا أَبتاهُ، واقُرَّةَ عَیناهُ، واحُسَیناهُ، چنان نالید که خرابه نشینان پریشان شدند...امام زین العابدین علیه السلام پیش آمد و خواهر را در بر گرفت و به سینه چسبانید و تسلّی می داد. آن مظلومه آرام نمی گرفت، آن قدر روی دامن حضرت گریه کرد تا آن که بیهوش شد و نفس او قطع شد.
یزید ملعون از خواب بیدار شد و علت صدای شیون را پرسید و چون جریان را به او خبر دادند؛دستور داد دستمالی روی سر مبارک امام انداختند و راس حضرت را در طبق پیش رویش نهادند.
او معصومانه بر طشت نور چشم دوخته و چون پرده از آن بر می گرفت گفت: این سر کیست؟
گفتند: سر پدر توست. سر را از میان طشت برداشت و به سینه گرفت و می گفت:
«یا أبَتاهُ، مَنْ ذَا الَّذی خَضَبکَ بِدِمائکَ! یا أبَتاهُ، مَنْ ذَا الَّذی قَطع وَ رِیدَیْکَ! یا أبتاهُ مَنْ ذَا الَّذی أَیتمنی علی صِغَر سِنّی! یا أبَتاهُ، مَنْ بَقی بَعْدَک نَرْجوه؟ یا أبَتاهُ، مَنْ لِلْیتیمة حَتّی تَکْبُر»
«پدر جان، چه کسی تو را با خونت خضاب کرد! ای پدر چه کسی رگهای گردنت را برید!پدرم، چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد! پدر جان، بعد از تو به که امید وار باشیم؟ پدرجان، این دختر یتیم را پس از تو چه کسی نگهداری و بزرگ می کند!».
پس آن نازدانه لب بر لب پدر نهاد به بوسه، فقط گریست ...
"فَنادیِ الرَّأسُ بِنْتَهُ، إلیَّ إلیَّ، هَلُمّی فَأنا لَک بِالانْتظار."پس رأس شریف امام او را ندا داد که به سوی من بیا، من منتظرت هستم، پس از آن، زمان بلندی از سخن افتاد و از هوش رفت و دیگر به سخن نیامد و روح شریفش همچون نامش زود اوج گرفت و بالا رفت...

بوی سیب...

ای سیب سرخ چرخ زنان در مسیر رود

                                                          تا به من برسی
                                                                           
                                                                                    یک شهر عاشقت شده اند...

 

 

روزی امام حسن و امام حسین‏ علیهماالسلام به حضور پیامبر رسیدند،در حالی که جبرئیل هم ‏نزد رسول خدا بود.این دو عزیز،جبرئیل را به‏«دحیه کلبی‏»تشبیه کرده ودور او می‏چرخیدند. جبرئیل هم چیزی در دست داشت و اشاره می‏کرد. دیدند که در دست‏ جبرئیل یک سیب،یک گلابی و یک انار است.آنها را به‏«حسنین‏»داد. آن دو خوشحال‏ شدند و با شتاب نزد پیامبر دویدند.پیامبر آنها را گرفت و بویید و فرمود:ببرید نزد پدر ومادرتان. آن دو نیز چنان کردند. میوه ‏ها را نخوردند تا آنکه پیامبر صلی الله علیه و آله هم نزد آنان رفت وهمگی ازآنهاخوردند،ولی هر چه می‏خوردند،میوه ‏ها باز باقی بود.تا آنکه پیامبر از دنیارفت. امام حسین‏ علیه السلام نقل می‏کند که در ایام حیات مادرمان فاطمه‏ سلام الله علیها تغییری در میوه ‏هاپیش نیامد،تا آنکه فاطمه از دنیا رفت،انار ناپدید شد و سیب و گلابی مانده بود.با شهادت‏ علی‏ علیه السلام گلابی هم ناپدید شد و سیب به همان حالت باقی ماند. امام حسن‏ علیه السلام مسموم وشهید شد و سیب همچنان باقی بود تا روزی که(در کربلا)آب را به روی ما بستند.من‏ هر گاه تشنه می‏شدم آن را می‏بوییدم،سوز عطش من تسکین می‏یافت.چون تشنگی‏ ام شدت یافت،بر آن دندان زدم و دیگر یقین به مرگ پیدا کرده بودم. امام سجاد علیه السلام می‏فرماید:این سخن را پدرم یک ساعت قبل از شهادتش فرمود.چون ‏شهید شد، بوی سیب در قتلگاه به مشام می‏رسید.دنبال آن گشتیم و اثری از سیب نبود،ولی بوی آن پس از حسین علیه السلام باقی بود.قبر حسین را زیارت کردم و دیدم بوی آن سیب‏ از قبر او به مشام می‏رسد.پس هر یک از شیعیان ما که زیارت می ‏کنند،اگر بخواهند آن را بشنوند،هنگام سحر در پی زیارت بروند،که اگر مخلص باشند،بوی آن سیب را استشمام‏ می‏کنند.
(ابن شهرآشوب، المناقب، ج3، ص 391)

سلام بر شاه بی سر...

ﺍﯾﻦ "ﺗﻨﺎﻗﺾ " ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺍﺳﺖ
ﺳﺮﺗﺮﯾﻦ ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ " ﺑﯽ ﺳﺮ " ﮔﺬﺍﺷﺖ...



من دعا می کنم که دعای فرزندم.
و دعای فرزند فرزندم.
و دعای فرزندان فرزندم.
مستجاب شود. وقتی که می گویند :بابی اَنت و اُمی یا اَبا عبدالله...

بازگشت به آسمان...اصحاب عاشورایی 2

سرانجام در آغاز 61 هجری خبر آمدن امام حسین(علیه السلام) که در کوفه منتشر شد، حرّبن یزید به فرماندهی 1000 نفر از سربازان برگزیده و عبیدالله به او دستور داد، از ورود کاروان به کوفه جلوگیری کرده و تنها راه را به بیعت با یزید باز بگذارند... کاروانیان یک به یک به منازل را طی کرده و در یک وادی امام دستور داد اتراق کرده و خیمه ها را برافراشتند. لشکر هزار نفری حرّ از شدت گرمای ظهر با شمشیرهای آویزان، به صف شدند و امام که آنها تشنه دید اصحاب و یارانش را امر کرد: «این قوم را سیراب و لب اسبهایشان را تر کنید.»
و سپس رو به حرّ فرمود : ای فرزند یزید، وای بر تو، با مایی یا بر ما؟حرّ در جواب گفت: بر تو ای ابا عبدالله. در این لحظه امام فرمود: «وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ إِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ»
و اینک اذان ظهر، پس از رفع عطش سپاه دشمن، امیر کاروان عاشقانه به سوی معبود میشتابد و حر در سایه ی مهری که در آسمان ها پیش از تولد در دلش نهاده اند به حسین علیه السلام اقتدا کرده و نماز می گذارد...پس از نماز امام رو به لشکر حر کرده و از هزاران نامه ی کوفیان که برای پاسخشان به این سفر آمده سخن می گوید...و حر در پاسخ می گوید: «ما از کسانی که برایت نامه نوشته اند نیستیم، مأموریت ما این است که از تو جدا نشویم، تا تو را نزد عبیدالله ببریم.» اندکی بعد امام تبسمی بر لب می فرماید: «مرگ به تو از این کار نزدیک تراست.» و یاران و اهل بیت خود را فراخوانده و امر میکند: «بانوان را سوار کنید تا ببینم حر و یارانش چه می کند.»
در میان صحرای تفتیده، سواران حر به سمت کاروان تاخته و جلوی آنها را می گیرند. در این میان امام حسین علیه السلام با ناراحتی دست به شمشیر برده و رو به حر می فرماید: ««ثَکَلَتْکَ أُمُّکَ مَا الَّذی تُرِیدُ أَن تَصنَعَ».مادرت به عزایت بنشیند! می خواهی چه کنی؟
و اینجا پس از کلام امام که چون نوری تمام مس وجودِ حر را به یکباره طلای ناب کرده باشد آزاده مردی لب به سخن گشوده می گوید:به خدا قسم نمی توانم درباره مادرت جزنیکی چیزی بگویم وناگزیرم تورا نزدعبیدالله ببرم.»

شعاع روشن خورشید روز دهم که می دمد امام حسین(علیه السلام) با صدای بلند از مردم یاری می خواهد«آیا کسی نیست که به خاطر خدا ما را یاری بدهد؟! آیا کسی نیست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟»
درست در میان انوار آسمانی آزادگی، حر با شنیدن سخنان امام، مضطرب و پریشان با ناراحتی نزد عمربن سعد آمده و می گوید: آیا می خواهی با حسین(علیه السلام) بجنگی؟ عمر با بی شرمی می گوید: آری، چنان نبردی کنم که کمترین آن بریده شدن سرها و جدا شدن دستها باشد...حرّ نا امیدانه او را دعوت به صلح کرده و می گوید آیا بهتر نیست او را به حال خود واگذاری تا اهل بیت خود را از اینجا دور کند؟ و...

اینجا به تاریخ زمان ظهر عاشورا، و به جغرافیا مکان کربلا ، پیش از آغاز کارزار،حرّ نگران و آشفته در گوشه ای می ایستد و در فکر...به دنبال بهانه ای که از لشکر عمر سعد جدا شود،پس به بهانه سیرابی اسبش از لشکر فاصله گرفته و راهش را به طرف خیمه گاه امام، کج کرد.همراهانش که سرگردانی اش را می بینند می گویند: از کار تو در تحیّریم، به خدا قسم هرگز تو را که از دلیران کوفه ای این گونه ندیده بودیم، تو را چه می شود؟حر پشیمان و سر به زیر می گوید:به خدا قسم، هم اینک خود را در میان بهشت و جهنم می بینم،..

ظهر عاشورا سال 61 هجری،اینجا خیمه گاه حسین بن علی‏ علیه السلام،اصحاب پیکری غرق در گلبرگ های عشقی سرخ را مقابل چشمان ابا عبدالله گذاشتند، در حالی که آخرین نفس های خاکی را با عطری افلاکی استشمام میکرد و چشمان نیمه بازش حکایت از بازگشتی به آغوش پر مهر آسمان داشت...یادش امد او گفته بود «جانم فدایت، ای فرزند رسول خدا، منم کسی که راه را بر تو بستم و سایه به سایه با تو آمده و از تو جدا نشدم و تو را در این سرزمین پر آشوب نگه داشتم... پشیمان و توبه کنان آمده ام تا جانم را فدا کنم، آیا توبه ام پذیرفته می شود؟»
حضرت خم شد و از چهره ی او گَرد و غبار زدوده و دستمالی بر سرش بست و گفت:«أَنْتَ الحُرُّ کَما سَمَّتْکَ أُمُّکَ حُرَّاً فی الدُّنْیا وَالاْخِرَهِ…». تو همان گونه که مادرت نامت را «حر» گذاشته‌است، حر و آزاده‌ای، آزاد در دنیا و سعادتمنددر آخرت!رها شو و اوج بگیر به آسمان که توبه ات را پذیرفته اند...

سفیر آسمان... اصحاب عاشورایی 1

سفیر نور به فرمان ولی مرکب رهوار میکند به سمت آسمان... ...
امام در نامه ای که برای کوفیان می فرستد می نویسد که: قد بعثت الیکم اخی و ابن عمّی و ثقتی من اهل بیتی؛ کسی را به سوی شما می فرستم که برادر ، پسر عمو و مورد اطمینان از اهل بیتم محسوب می شود...
اینجا کوفه آخرین ماه سال 60 هجری قمری سفیر کاروان عشق و به روایتی اولین برادر، پیش از تمام عاشقان قربانی شاه دشت نینوا می شود...

و سرآغاز حکایت سفری از طلوع خورشید نیمه ی رمضان تا شهادتی سرخ را اولین سفیر به نام فاتحان خون رقم می زند...
به عزم کوفه مخفیانه مدینه را ترک می گوید تا پنج شوال ساکن خانه مختار ثقفی شود برای سی و پنج روز ...در ایام پس از ورودش حدود هجده هزار نفر با او بیعت کردند ...
اما..
هنوز مهر نامه های بیعتشان خشک نشده که حاکم کوفه بر کنار و عبید الله بن زیاد به جای او برگزیده شد.
روز نهم ذی الحجه سال شصت هجری اینجا کوفه دیار مردمان عهد شکن بر فراز دار الاماره، نقطه ی اوج پرواز اولین انتخاب ناب خدا...
فرشتگان در اوج به نظاره نشسته اند…
غروب این انتظار غریب چیست؟
انتظاری سرشار از ابدیت یا فریاد غیرت وایثارتحت لوای ولایت؟
درست در میانه ی میدان انتخاب عاشورائیان، جوان شجاع قبیله بنی هاشم با سرسپردگی عاشقانه در رکاب مولا و مقتدایش حضرت حسین ابن علی (علیه السلام) به سمت بام آسمان گام برمی دارد
و پرواز مسلم یعنی آغاز حرکت کاروان ...چون خبر شهادت مسلم بن عقیل به سیدالشهدا علیه السلام رسید که وی از مکه بیرون آمده و در راه کوفه بود.پس درباره مسلم بن عقیل، چنین فرمود: «خدا مسلم را رحمت کند، او به رحمت و رضوان خدا شتافت و تکلیفش را ادا کرد و آن چه بر دوش ماست، باقی مانده است».سپس فرزندان او را که در کاروان حسینی بودند، مورد تفقد قرار داد و دست محبت بر سر دخترش کشید.

کربلای تو، فقط یک نقطه. دارد...

نقطه.

همیشه یعنی تمام...

اما

اینجا وقتی من نقطه. می گذارم یعنی،

این بار تــو تمامش کن!

 تا بعد از نقطه. 

از سرخط دوباره با تـــو، آغاز شوم...

 

 

 

کربلای تو، فقط یک نقطه. دارد...

راز خون در یک نقطه فاش شد...و عشق در کربلا به مسلخ رفت...
و از این رو تا ابد؛ عشق تنها یک نقطه دارد و آن نقطه هم بهشت زمین کربلاست...

او "قتیل العبرات" است...

ماهی را، شوقی بَهرِ آب نیست،
وقتی در آغوشِ بَحرِ عشق، آرمیده...
دریا، دریا...اقیانوس، خشک شد...
 ولی ...اشک ها بر او،
هرگز خشک نمی شود ...
که او "قتیل العبرات" است...

 

أنا قتیل العبرة.لا یذکرنی مؤمن الا بکی...من کشته اشکم؛

هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند مگر آن که اشک چشمانش جاری می شود...
قال ح س ی ن  علیه السلام... بحارالأنوار، ج 44، ص 279